Ο Σαρακατσιάνος στον ξένο γενικά ήταν πολύ καχύποπτος. Δεν τον εμπιστευόταν. Δεν του άνοιγε την καρδιά του, ούτε εξέφραζε εύκολα τις σκέψεις του μπροστά του. Ο τρόπος της ζωής του, οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζε, ζώντας λόγω του επαγγέλματος του στο μεταίχμιο της νομιμότητας και της παρανομίας, της εξουσίας και της παραεξουσίας, τον ανάγκαζαν να είναι ολιγομίλητος, ανέκφραστος, κρυψίνους.
Η παρακάτω ιστοριούλα δείχνει αυτή την τάση του Σαρακατσιάνου.
Δεκαετία του εξήντα, ένας Σαρακατσιάνος, ντυμένος με την παραδοσιακή στολή, "αγέννωτο" κοστούμι, τσαρούχια με φούντες, κλίτσα και σκούφο, κατέβηκε στην Αθήνα να τακτοποιήσει κάποιες υποθέσεις του. Μάλλον δεν έγιναν οι δουλειές του όπως ήθελε και πήγε το απομεσήμερο στην Ομόνοια να πιεί έναν καφέ και να πάρει το λεωφορείο επιστροφής.
Εκεί που καθόταν ακουμπισμένος στην κλίτσα του, μπαίνει ένας πόντιος στο μαγαζί κι αφού δεν βρήκε ελεύθερο τραπέζι, πλησίασε τον "δικό μας" και τον ρώτησε αν μπορεί να καθίσει στο ίδιο τραπέζι. «Και δεν κάθεσαι!», του λέει αδιάφορα αυτός.
Αφού κάθισε και παρήγγειλε κι αυτός το δικό του ρόφημα, προσπάθησε να ανοίξει κουβέντα μαζί του, λέγοντάς του πως ο ίδιος κατέβηκε στην Αθήνα να δει την κόρη του τη Σουλτάνα, η οποία είναι παντρεμένη εκεί και πως είχε άλλα δυο παιδιά, τον Ιορδάνη στη Θεσσαλονίκη και τον Λάζαρο στο Κιλκίς και πως αυτός έμενε με τη γυναίκα του τη Σουμέλα σε ένα χωριό του Πολύκαστρου κλπ. Και αφού τελείωσε την αφήγησή του, ρώτησε και τον Σαρακατσιάνο να του πει κι αυτός τα δικά του.
-Εσύ πατριώτ’ τι σινάφι είσαι;
-Λύκος μαύρος είμαι, του απαντάει αυτός και νταπ, χτυπάει την κλίτσα στο πάτωμα.
(Το χτύπημα της κλίτσας έδειχνε την νευρικότητά του)
-Και τι δουλειά κάνεις;
-Τι δ’λειά κάνου; …διά’λος τον πατέρα τ' κάνου! και νταπ η κλιτσα στο πάτωμα.
-Από πού είσαι;
-Απούθι είμι; …απ’ τ’ διαόλ’ τ’ μάνα είμι!
- Εδώ στην Αθήνα τι ήρθες να κάνεις; ξαναρωτάει ο πόντιος.
-Τι ήρθα να κάνου; …τουν κακό μ’ τουν καιρό, ήρθα να κάνου. (Δήλωνε με αυτόν το τρόπο πως δεν έγινε η δουλειά του).
Δεν του πήρε καμιά πληροφορία ο πόντιος...