Θα σάς μολογήσω ένα μασλάτ' Σαρακατσάνικο.Ξεκίνησαν δύο αδέρφια, ο Δημήτρης και ο Αντρέας να πάνε μουσαφιριό σε συγγενείς τους που ήταν σε άλλο χωριό και ήταν μήνας Δεκέμβριος, "Αντριά τον λένε οι Σαρακατσάνοι τον Δεκέμβριο"
Το χωριό ήταν κάπως μακριά πήραν μαζί τους και τον τρουβά τους, για να φάνε κάτι στο δρόμο.
Στο δρόμο πού πήγαιναν συμβούλευε ο Δημήτρης πού ήταν μεγαλύτερος τον Ανδρέα. Άκουσε να δεις, εκεί που θα πάμε στους συγγενείς μας, το βράδυ πού θα κάτσουμε να φάμε, μην αρχίσεις και να τρώς, τρώς, χωρίς σταματημό και μάς περάσουν για πεινασμένους, μην το φας όλο το φαΐ, θα αφήσεις λίγο φαΐ στο πιάτο, πόσο φαΐ να αφήσω δεν ξέρω, λέει ο Αντρέας, θα είμαι εγώ δίπλα σου και θα σε ακουμπήσω λίγο στο πόδι και θα σταματήσεις, να τρώς, κατάλαβες; Κατάλαβα, λέει ο Αντρέας.
Φτάσανε στο χωριό, ήταν και η μέρα βροχερή και κρύο, πήγαν στους συγγενείς τους, τούς υποδέχτηκαν, πιάσανε κουβέντα, κάποια στιγμή κάτσανε να φάνε. Μόλις ξεκίνησε να τρώει ο Αντρέας, πέρασε η γάτα από κάτω από το τραπέζι και τον ακούμπησε στο πόδι με την ουρά της , αυτός νόμισε ότι τον σκούντισε ο αδερφός του και σταμάτησε να τρώει, φάε Αντρέα, του λέει ο νοικοκύρης του σπιτιού. φτάνει τόσο δεν πεινάω, έλεγε αυτός, τελικά έμεινε νηστικός.
Φτάσανε στο χωριό, ήταν και η μέρα βροχερή και κρύο, πήγαν στους συγγενείς τους, τούς υποδέχτηκαν, πιάσανε κουβέντα, κάποια στιγμή κάτσανε να φάνε. Μόλις ξεκίνησε να τρώει ο Αντρέας, πέρασε η γάτα από κάτω από το τραπέζι και τον ακούμπησε στο πόδι με την ουρά της , αυτός νόμισε ότι τον σκούντισε ο αδερφός του και σταμάτησε να τρώει, φάε Αντρέα, του λέει ο νοικοκύρης του σπιτιού. φτάνει τόσο δεν πεινάω, έλεγε αυτός, τελικά έμεινε νηστικός.
Πήγαν να κοιμηθούν, τον Αντρέα τον θερόκοψε η πείνα, σηκώνεται παίρνει το ντρουβά του και βγήκε έξω σε μία γωνιά κι έτρωγε. Κάποια στιγμή ο νοικοκύρης του σπιτιού βγήκε έξω για να δει τον καιρό, όχι μόνο τον καιρό αλλά και να στρίψει σε καμία γωνία στον τοίχο προς νερού του, να ρίξει και καμιά κλανιά, η να πάει στη χρήα (ανάγκη, τουαλέτα, wc) η οποία ήταν στην αυλή όσο ποιο μακριά γινόταν. Έτσι λέγαν οι παλιοί τότε, πάω να δω τον καιρό, δε λέγαν πάω προς νερού μου.
Βγαίνει έξω τελικά ο νοικοκύρης, βλέπει ο καιρός χάλια, έριχνε χιόνι κι άρχισε να μονολογεί φωναχτά κοιτάζοντας τον ουρανό.
Ρίξε καημένε Αντριά, ρίξε! Εννοούσε το μήνα Αντριά, ο Ανδρέας νόμισε ότι απευθύνεται σε αυτόν, γυρίζει ο Ανδρέας και του λέει, "κι αν ρίχνου απ' του ντρουβά μ' ρίχνου".
Σπύρος Μπίκος