Μια γυναίκα, για να αποφεύγει τις δουλειές, έπεφτε κάτω και κλοτσούσε τα πόδια της και τίναζε το κορμί της για λίγο και μετά ξάπλωνε και δεν έλεγε τίποτε μέχρι να απομακρυνθεί ο άντρας της.
Όταν ο δύστυχος άντρας της την ρωτούσε τι παθαίνει και κάνει έτσι, αυτή του απαντούσε πως την πιάνουν οι «ζάντζες» και δεν μπορεί να τις ελέγξει.
Τι να κάνει ο φουκαράς, πήρε τη γυναίκα του και την πήγε στο γιατρό να την εξετάσει. Ο γιατρός, αφού την εξέτασε και ρώτησε να μάθει σε ποιες περιπτώσεις αντιδρά με αυτόν τον τρόπο, πήρε παράμερα το σύζυγο και του εξήγησε πως η γυναίκα του δεν πάσχει από κάποια αρρώστια και πως πρόκειται μάλλον για κάποιο κόλπο της για να αποφεύγει τις δουλειές.
Αφού επέστρεψαν στο σπίτι και με την πρώτη ευκαιρία που η γυναίκα αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο, ο σύζυγος, αφού είχε τη διαβεβαίωση του γιατρού πως δεν πάσχει από κάποια αρρώστια, έβγαλε τ' ζωστήρα τ' και… «που σε σφάζ’ και που σε τσούζ’».
Βλέποντας η γυναίκα αυτή την αντίδραση του άντρα της, τον ρώτησε τι έπαθε και αντιδρά έτσι.
-Μ’ έπιασαν κι εμένα οι «ζαντζούλες», είπε αυτός, και δεν μπορώ να σταματήσω.
-Δεν αφήν’ς άντρα μ’ τ'ς ζαντζούλες ν’ αφήκω κι εγώ τ'ς ζάντζες και να περάσουμε καλά κι αγαπημέν’ απο 'δω κι πέρα;