Η στράτα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Είχα την τύχη να ζήσω τη ζωή αυτή τη Σαρακατσάνικη, που παρ’ όλο που ήταν δύσκολη, την έζησα από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου. Μέσα στην ψυχή μου έχει ριζώσει όλο αυτό το μεγαλείο, στα πρόβατα, στη στρούγκα και στα β'νά. Αυτό το συναίσθημα δεν περιγράφεται με λόγια.
(Ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Νίκος Γιαννακός στον Γιώργο Κολοβό)
Για μας που ήμασταν παιδιά τότες, ήταν μεγάλη χαρά και θυμάμαι μετράγαμε τις μέρες. Τον Μάη παίρναμε εικοσιπέντε χαλικάκια και κάθε μέρα πετάγαμε από ένα χαλίκι και λέγαμε ΄΄ να φύγουμε΄΄. Υπήρχε αυτή η ετοιμασία, ...να βλέπεις τον πατέρα μου να ετοιμάζει τα σαμάρια και τα μπλάρια, ...η μάνα μου να ετοιμάσει τα χαράρια, ...όλα αυτά για να είμαστε έτοιμοι. Αυτό το μεγαλείο δεν περιγράφεται με λόγια, ...ο,τι και να σου πω, ...αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το περιγράψεις, ...ούτε σε βιβλία ούτε σε τίποτα. Ήταν μια χαρά μεγάλη. Να βλέπεις τον πατέρα μου να βγάζει τα κουδούνια, ....να τα φτιάχνει, ....και του Ευαγγελισμού αλλά ειδικά τη Μεγάλη Πέμπτη έβαζε τα κουδούνια στα πρόβατα. Το χειμώνα τα βγάζαμε τα κουδούνια. Το αποκορύφωμα ήταν τα μεγάλα κουδούνια, ...μπαίνανε μια βδομάδα πριν φύγουμε. Βλέπεις ανατριχιάζω, ... μόλις έβαζαν τα κουδούνια, ... να βλέπεις τα πρόβατα …..να πηγαίνει το βέλασμα, …σου λέει τώρα φεύγουμε, …ένα φοβερό πράγμα. Έβαζαν όλα τα κουδούνια, ...τα τραγιά, τα κυπριά, ό,τι είχανε και γίνονταν ένας χαμός. Κι αυτά να βελάζουν όλη την εβδομάδα, ….σε λέει τώρα θα φύγουμε.
Ακούστε πως το αφηγείται ο Νίκος Γιαννακός
