Προτού κλείσουμε το ταξίδι μας, ας θυμηθούμε και κάνα-δυο επεισόδια:
Είμασταν ξεφορτωμένοι εκεί γύρα στην Καρδίτσα, που ακριβώς δε θυμώμαι, μάλλον στο Προσηλάκι. Κάποιος είχε ένα άλογο άρρωστο. Είχε φαίνεται σκουλήκια στην κοιλιά του και δε μπόρεγε να το πάρει απάνω του. Έχω μπροστά μου ολοζώντανη τη σκηνή της θεραπευτικής επέμβασης που του έγινε! Μαζώχτηκαν ένα σωρό άντρες και με τριχιές τόδεσαν απ’ τα ποδάρια, τις τράβηξαν απ’ τις άκρες και κρατώντας το κιόλας απουδώ κι απουκεί, τόρριξαν καταή και το ανασκέλωσαν. Έφεραν νιά μακριά βέργα ξύλινη τυλιγμένη με άσπρο πανί, σαν επίδεσμο, και αλειμμένη με μέλι.
Τέντωσαν λοιπόν το σβέρκο απ' τ’ άλογο, τ’ άνοιξαν το στόμα και τώχωσαν τη βέργα στο στομάχι του. Σε λίγο την τράβηξαν και θυμώμαι πως αναδεύονταν απάνω της, κολλημένα στο μέλι, μιλιούνια τα σκ(ου)λήκια. Την καθάρισαν και τη ματάβαλαν κάμποσες βολές, αλειμμένη με μέλι, κι όλο κι έβγαναν σκουλήκια. Ώσπου αρχίνησε να λιγοστεύει η σκουληκοσοδειά και σταμάτησαν. Δεν ξέρω μαναχά, αν τελικά έγινε καλά τ’ άλογο απ’ τα σκουλήκια.
Οι Σαρακατσιαναίοι το άρπαμα τούχαν, όπως όλοι οι νομαδικοί πληθυσμοί, κατά κάποιο τρόπο στο αίμα τους. Στη στράτα άμα τους έπεφτε κάτι στο χέρι, δεν τάφηναν. Θυμώμαι, περνάγαμε στην άκρη απ’ το χωριό Κρύα Βρύση, κι εκεί μπερδεύτηκε στο καραβάνι μιά κλώσσα με τα κλωσσοπούλια της. Πολλές γυναίκες και κουτσούβελα, κι ας μάλωναν οι γερόντοι, βούτησαν να πιάσουν κλωσσοπούλια και μερικές έπιασαν. Τάθελαν να τα φκιάσουν κοτούλες, όχι να τα φαν.
Άλλη νιά βολά ένας ξάδερφος μου, ο Τόλης, όπως πέρναγε νύχτα με τα γίδια σιμά απόνα χωριό κάπου έπεσε απάν' σ' ένα γαϊδουράκι, το καβαλίκεψε κι όταν έφτασε, μέρα πια, με τα γίδια, παρουσιάστηκε εκεί πούταν ξεφορτωμένα τα κονάκια, καβάλα στο ξεσαμάρωτο γαϊδουράκι. Τρόμαξαν οι τρανύτεροι με μαλώματα, να τον κάμουν να τ' απολύσει. Και ποιος ξέρει τάχα, να τούβρε ο ανθρωπάκος απ' τούχε, ή να χάθηκε, όπως τάφ’κε ο Τόλης μακριά απ’ τον τόπο του!
Από το βιβλίο του Γιάννη Μποτού, "Οι Σαρακατσιαναίοι"