Εκείνα τα χρόνια το Χινόπωρο στη στράτα, οι γριές και τα λιανοπαίδια, επειδή, όσο νάναι, δε μπόρ(ε)γαν να περπατήσουν τόσο όσο οι άλλοι κι ήταν δύσκολο, αν ξεκίναγαν αντάμα με τα κονάκια, να παν' κοντά τους στη στράτα με το ρυθμό που περπάταγαν εκείνα, ξεκίναγαν πριν φορτώσουν τα κονάκια, νωρίς, και πάαιναν σιαμπροστά, να πάρουν τόπο, ώστε όσο να τους φτάσουν τα κονάκια, νάχουν περπατήσει την πολλή τη στράτα. Αυτό τόλεγαν «σιαμπροστά».
Ξεκίναγαν λοιπόν, οι γριές ήξεραν τη στράτα, την είχαν περπατήσει χρόνια και χρόνια, Άνοιξη-Χινόπωρο, και τα κουτσούβελα τις ακολούθαγαν με τα σακουλάκια τους το ψωμοτύρι κρεμασμένα στον ώμο. Οι γριούλες με τις πατερίτσες τους, τη ρόκα ή το πλεχτό τους και τα χρόνια στην καμπούρα τους αγάλια-αγάλια, και τα λιανοπαίδια γυροβολιά τους χοροπηδώντας, και πότε αδρομώντας και πότε περπατώντας, τηρώντας με γουρλωμένα μάτια τον άγνωστο γι’ αυτά κόσμο των χωριών που πέρναγαν, τους Γκαραγκούνηδες με τα μαύρα μαντήλια δεμένα στο κεφάλι και τα φλώρα μακριά βρακιά τους, χωρίς παντελόνι τις περσότερες βολές, τις Γκαραγκούνες με τις μαύρες κεντητές σιγκούνες τους, τους ζευγολάτες και τα κάρα και ρωτώντας για τόνα και για τάλλο τις γριές, προχώραγαν αγάλια-αγάλια και σταματώντας και πουθενά να πάρουν κανιά ανάσα, ώσπου τους έπαιρνε σβάρνα το καραβάνι και ξανάσμιγαν με τους άλλους. Κι ήταν όλο χαρά τα λιανοπαίδια κι αποσταμάρα οι γριούλες. Και κανιά βολά, κάνα λιανοπαίδι άμα ήταν αποσταμένο, τόπαιρνε ο πατέρας του και το πέταγε στα καπούλια από κάνα άλογο, όσο να φτάσουν, ζύγωναν πιά, εκεί που θα ξεφόρτωναν.
Πόσες φορές δεν πήγα σιαμπροστά με τα άλλα τ’ αδέρφια μου και τη βαβά μ' τη Ζώϊω κι άλλες γριούλες και λιανοπαίδια, σωστή γεροντοπαιδίστικη μπροστοφυλακή της πορευόμενης στάνης. Τι όμορφα που ήταν!
Το σιαμπροστά γένονταν το Χινόπωρο μαναχά. Την Άνοιξη αποκλείονταν κάτι τέτοιο, γιατί τα κονάκια φόρτωναν νύχτα-νύχτα, και δεν υπήρχε περιθώριο για ξεκίνημα πιο νωρίς.
Από το βιβλίο του Γιάννη Μποτού, «Οι Σαρακατσιαναίοι»